مسئولیت مدنی مربیان ورزشی

مسئولیت مدنی مربیان ورزشی

در این مقاله قصد داریم تمامی مصادیق مسئولیت مدنی مربیان ورزشی را خدمت شما عزیزان در 102 صفحه ارائه دهیم . دقت داشته باشید که این نوشته تماما همراه با منابع لاتین و فارسی بوده است. امید است که شما عزیزان را در راستای ارتقای علمی کمک رسانده باشیم .

عنوان               صفحه

چکیده مسئولیت مدنی مربیان ورزشی     1

مقدمه مسئولیت مدنی مربیان ورزشی     2

فصل اول: کلیات

1-1- مربیان ورزشی در نگاه کلی       5

1-1-1- مفاهیم      5

1-1-1-1- ورزش 6

1-1-1-2- مربی ورزشی      6

1-1-1-3- تقصیر   6

1-1-1-4- خطای ورزشی     7

1-1- 2-سابقه فقهی ،اجتماعی،و تقنینی حقوق ورزش و مربیان ورزشی            8

1-1-2-1- سابقه فقهی حقوق ورزش و مربیان ورزشی       8

1-1-2-2- سابقه اجتماعی حقوق ورزش و مربیان ورزشی   11

1-1-2-3 -سابقه تقنینی حقوق ورزش و مربیان ورزشی      14

1-1-3- وظیفه مربیان ورزشی           16

1-1-4- ماهیت حقوقی مسئولیت مدنی مربیان ورزشی        19

1-2- مفهوم مسئولیت مدنی و مقایسه آن با انواع مسئولیت    22

1-2-1- مفهوم مسئولیت مدنی             23

1-2-2- مقایسه مسئولیت مدنی با انواع مسئولیت   24

1-2-2-1- مقایسه مسئولیت مدنی با مسئولیت اخلاقی          24

1-2-2-2- مقایسه مسئولیت مدنی با مسئولیت کیفری           25

1-2-2-3- مقایسه مسئولیت مدنی با مسئولیت قراردادی       25

1-2-3- مسئولیت ناشی از فعل غیر در حقوق ایران           26

فصل دوم: مبنای حقوقی مسئولیت مدنی مربیان ورزشی و شرایط تحقق آن

2-1- مبنای فلسفی مسئولیت مدنی و مربیان ورزشی           28

2-1-1- نظریه تقصیر و مسئولیت مدنی مربیان ورزشی      28

2-1-1-1- مفهوم نظریه تقصیر          28

2-1-1-2- توجیه مسئولیت مدنی مربیان ورزشی بر مبنای نظریه تقصیر          29

2-1-2- نظریه خطر و مسئولیت مدنی مربیان ورزشی       31

2-1-2-1- مفهوم نظریه خطر            31

2-1-2-2-توجیه مسئولیت مدنی مربیان ورزشی بر مبنای نظریه خطر            32

2-1-3- نظریه تضمین حق و مسئولیت مدنی مربیان ورزشی بر مبنای نظریه تضمین حق   33

2-1-3- 1- مفهوم نظریه تضمین حق    33

2-1-3-2- توجیه مسئولیت مدنی مربیان ورزشی بر مبنای نظریه تضمین حق     34

2-2- مبنای مسئولیت مدنی مربیان ورزشی در حقوق ایران  35

2-2-1- مبنای مسئولیت مدنی در قانون مدنی      35

2-2-2- مبنای مسئولیت مدنی در قانون مسئولیت مدنی        36

2-2-3- مبنای حقوقی مسئولیت مدنی مربیان ورزشی        37

2-2-4- نوع مسئولیت و تعهد مربیان ورزشی      38

2-2-4-1- نوع مسئولیت مربیان ورزشی            38

2-2-4-2- نوع تعهد مربیان ورزشی     39

2-3- شرایط تحقق مسئولیت مدنی مربیان ورزشی 40

2-3-1- شرایط عمومی تحقق مسئولیت مدنی مربیان ورزشی 41

2-3-1-1- ضرر   41

2-3-2-2- فعل زیان بار و ضرورت وجود آن در مسئولیت مدنی مربیان ورزشی           51

2-3-1-3- رابطه سببیت و نقش آن در مسئولیت مدنی مربیان ورزشی  57

2-3-2- شرایط اختصاصی تحقق مسئولیت مدنی مربیان ورزشی       60

2-3-2-1- مربی ورزش بودن عامل ورود زیان    60

2-3-2-2- ضرورت وجود تقصیر در مسئولیت شناختن مربیان ورزشی          62

2-3-3- انواع تقصیر مربیان ورزشی    65

2-3-3-1- تقصیر ناشی از نظارت      65

2-3-3-2- تقصیر ناشی از آموزش      67

2-3-3-3- تقصیر ناشی از سلامت و بهداشت      70

2-3-4-چگونگی تشخیص تقصیر(خطا)مربیان ورزشی       73

فصل سوم: نحوه جبران خسارت وارده از طرف مربیان ورزشی و موارد معافیت از مسئولیت

3-1- نحوه جبران خسارت وارده         78

3-1-1- نحوه جبران خسارت وارده در زمانیکه مربی مسئول است.    79

3-1-1-1- جبران خسارت بدنی (دیه)    79

3-1-1-2- جبران خسارت مادی(مالی)   80

3-1-1-3- جبران خسارت معنوی        81

3-1-2- نحوه جبران خسارت وارده در زمانیکه باشگاه مسئول است.   84

3-2- موارد معافیت از مسئولیت مدنی مربیان ورزشی        88

3-2-1- قوه قاهره   88

3-2-1-1-تعریف قوه قاهره    88

3-2-1-2- تأثیر قوه قاهره در مسئولیت مدنی مربیان ورزشی      90

3-2-2- قبول خطر 91

3-2-3- تقصیر زیان دیده      92

3-2-4- تقصیر شخص ثالث   93

فهرست منابع         97

چکیده انگلیسی       100

مبانی فلسفی مسئولیت مدنی و مربیان ورزشی

در بخش اول از فصل دوم به مبانی فلسفی مسئولیت مدنی و توجیه مسئولیت مدنی مربیان ورزشی بر مبنای این مسئولیت خواهیم پرداخت.

نظریه تقصیر و مسئولیت مدنی مربیان ورزشی

مفهوم نظریه تقصیر

تقصیر در لغت به معنای سستی و کوتاهی کردن است و در اصطلاح حقوقی نیز از معنای لغوی خود دور نشده است. تقصیر شخصی عبارت از زیاده روی یا کوتاهی است که شخص در رفتار خود انجام می دهد و خویش را به خاطر آن، قابل سرزنش می داند. به عبارت دیگر می توان گفت: «تقصیرشخص عبارت از انجام یا ترک انجام کاری است که برای انجام دهنده یا ترک کننده آن پشیمانی و سرزنش آور باشد.» حقوقدانان در گذشته تمایل زیادی به این نظریه داشته اند و اصولا مبنای مسئولیّت مدنی را تقصیر شخص تلقی می نمودند (کاتوزیان، 1386).

بر مبنای این نظریه، دلیل و وجه اصلی مسئولیّت عامل فعل زیانبار در قبال زیان دیده، تقصیر او است و طرفداران آن قصد داشتند که مسئول و عامل فعل زیانبار را اقناع و ارضاء وجدانی نمایند و به او خاطرنشان کنند که این وجدان او است که او را مسئول جبران ضرر می داند و حکم قانونگذار به مسئولیّت و لزوم جبران ضرر وارده بر دیگری، مطابق با حکم وجدان است.

لیکن با گذشت زمان از این نظریه به عنوان مبنای مسئولیّت مدنی اعراض شد، زیرا:

اولاً: اثبات تقصیر شخصی در بیشتر موارد مشکل و در برخی موارد، غیرممکن است، چون از درون و باطن افراد، کسی غیر از خداوند متعال و خود شخص آگاه نیست و در صورتی که عامل فعل زیانبار از انجام آن ابراز ندامت و پشیمانی ننماید، نمی توان او را بر مبنای تقصیر شخصی مسئول جبران ضرر وارده بر دیگری دانست. در نتیجه، نظریه تقصیر شخصی مشکل اثباتی داشت و در بیشتر موارد، قابل اثبات نبود.

ثانیاً: پذیرش نظریه تقصیر شخصی به عنوان مبنای مسئولیّت مدنی، موجب عدم مسئولیّت افرادی چون مجانین، صغار غیرممیز، مکره و مضطر می گردد، در حالی که نمی توان این گروه از افراد را از مسئولیّت مدنی و لزوم جبران ضرر وارده بر غیر، معاف دانست.

ثالثاً: نظریه تقصیر شخصی، در جامعه صنعتی نمی توانست بعنوان مبنای مسئولیّت مدنی پاسخگوی نیازهای حقوقی جامعه باشد، مثلا چرا کارفرما باید مسئول جبران خسارت ناشی از عمل کارگر باشد، در حالی که استخدام کارگر یا ایجاد کارخانه، یک عمل سرزنش آور نیست.

بنابر این، به علت انتقادات و اشکالات یاد شده، نظریه تقصیر شخصی، به عنوان مبنای مسئولیّت مدنی، مورد پذیرش قرار نگرفت و ازآن اعراض شده است.

توجیه مسئولیت مدنی مربیان ورزشی بر مبنای تقصیر

در دعاوی مسئولیت مدنی در باب ورزشها، تقصیر، پایه اکثر دعاوی برای جبران خسارات است تقصیر یا خطا را به طور کلی می توان چنین تعریف کرد: رفتاری پایین تر از سطح معیارهای رفتار یک انسان متعارف. البته معیار رفتار و اقدامات ورزشی، با توجه به تفاوتهای فاحش رشته های گوناگون آن فرق دارد؛ به عبارت دیگر رفتار متعارف و مقبول برای یک مشت زن قطعا با رفتار متعارف یک بازیکن تنیس روی میز یکسان نیست.

در تعریف کلی تقصیر چنین آمده است: انجام کاری که یک شخص عادی و محتاط در شرایط مشابه بدان مبادرت نمی ورزد و یا قصور در انجام عملی که یک فرد معمولی و بااحتیاط در اوضاع و احوال همانند بدان می پردازد.

ارزیانی تقصیر، مستلزم در نظرگرفتن واقعیات و شرایط خاص موجود در هر پرونده است واحراز تقصیر در ورزشها نیز همانند موضوع مشت زن و بازیکن تنیس روی میز مستلزم تحلیل مورد به مورد قضیه است.

در دعوای مبتنی بر تقصیر، برعهدۀ خواهان است که ثابت کند خطای مورد نظر به صورت فعل یا ترک فعل انجام گرفته و این عمل سبب اصلی و یا سبب ماثری در صدمه به وی بوده است.

در اصل، احراز و ظیفۀ مراقبت، کوتاهی در انجام آن، وجود سبب اصلی یا رابطه سببیّت میان فعل یا ترک فعل خوانده با صدمۀ وارده و خسارات ناشی از آن قصور، الزامی است. بنابراین خطای قابل تعقیب باید مبتنی بر نقض و ظیفه ای باشد و چنانچه نتوان بر وظیفۀ روشنی انگشت نهاد، دعوای تقصیر سرانجام موفقیت آمیزی نخواهد داشت. پس ابتدا باید وظایف را تعیین کرد و سپس در پی این بود که چه کارهایی نقض این وظایف تلقی می شود (والترتی، 1388).

در راستای اثبات تقصیر مربی، بعضی کشورها به قاعده اعمال معیارهایی منطقه ای که با ضوابط سوء درمان در پزشکی قابل مقایسه است، استفاده می کنند. این قاعده ایجاب می کند که هر مربی با دارا بودن ضوابط حاکم بر سایر مربیان در آن منطقه مورد از ارزیابی قرار گیرد.

در یک پرونده که حکایت از حادثه ای در تاریخ 30/2/76 در حین آموزش فنون رزمی (تکواندو) که تا حدودی ورزش خشن می باشد، در مجتمع ورزشی خوش وابسته با شهر داری منطقه تهران و منجر به مصدویت ورزشکار گردید. مادر متوفی طی شکایتی علیه مربی مربوطه تقاضای تعقیب آنان را نموده است.

دادگاه جهت روشن شدن صحت و سقم موضوع و علت حادثه و شناسایی سبب نزدیک مبادرت به تحقیقات جامع و وسیع و همچنین کسب نظر پزشکی قانونی و کارشناسان فدر اسیون تکواندو نمود. پزشکی قانونی علت صدمه را ضربه وارده به منطقه حساس اعلام کرده، آنچه مسلم است در ورزش های رزمی که ماهیت خشن دارند وارد ساختن ضربات مختلف جزو اصول آن می باشد و دادگاه برای روش شدن این موضوع که آیا ضربه به صورت صحیح و در چار چوب ضوابط ورزش تکواندو وارد شده یا خیر، مبادرت به جلب نظر کارشناسان فدر اسیون تکواندو نمود که هیات کارشناسان فدراسیون تکواندو طی گزارش مبسوطی عملکرد مربی را متعارف و مطابق مقررات ورزش تکواندو اعلام نموده اند بنا به مراتب توجها به اظهارات شاکیه مادر مصدوم مسئول وقت مجموعه ورزشی مربی ورزش تکواندو و اظهارات تعدادی از هنرآموزان ورزش مذکور را در چهار چوب ضوابط ورزش تکواندو دانسته و عمل غیر متعارفی را متصور نمی داند و بنا به حاکمیت قاعده برانت الذمه حکم بر برانت مربی باشگاه ورزشی صادر و اعلام نمودند.

در یکی از نظرات اداره حقوقی آمده است:

شکستگی استخوان در مسابقه کشتی دیه دارد و تشخیص عمدی و غیر عمدی بودن ایراد صدمه با مرجع رسیدگی کننده است. (برگرفته از نظریه 4413/7- 30/6/67 اداره حقوقی) سؤالی که در اینجا به ذهن می رسد اینست که اگر مقررات ورزشی رعایت گردد چرا شخص بایستی دیه بپردازد؟ آیا با عدم مسئولیت کیفری در خصوص این مورد، منافات ندارد؟

جوابی که می توان بدین سؤال داد اینست که اختلاط و یگانگی مسئولیت مدنی و کیفری در دیه حاصل می شود یعنی شخص خاطی از لحاظ مسئولیت کیفری، مسئولیتی ندارد لکن به لحاظ مسئولیت مدنی، دیه بر عهده اوست به عبارت دیگر دیه ماهیتی دو گونه دارد و از سوی خاطی بایستی دیه پرداخت گردد

لذا مسئولیت مربیان در برابر بعضی صدمات بخصوص در ورزشهای خشن که متضمن در گیر شدن طرفین می باشد اجتناب ناپذیر و مربیان باید با اعمال متعارف از ایجاد خطرهای قابل پیش بینی جلوگیری نماید که میزان معیار عرف در فعالیت های ورزشی خشن به مراتب افزایش خواهد یافت.

و مربیان به طور کامل از مسئولیت مصون نیستند ولی یکی از راههایی که می تواند. موجب کاهش مسئولیت شود کنترل تجهیزات قبل از مسابقه و توسعه تخصص کافی در همین زمینه به منظور اطمینان از شرایط مطلوب تجهیزات موجود است. برای دفاع راه های متعددی به روی مربی باز است که مهمترین آنها قبول خطر و تقصیر زیان دیده است.

مبانی مسئولیت مدنی درحقوق ایران و مسئولیت مدنی مربیان ورزشی

قانون گذاران درمورد مسئولیت مدنی درنظام حقوق کنونی ایران مبانی متفاوتی را مد نظر قرارداده اند. به طوری که قانون مدنی به عنوان قانون مادر درمورد مسئولیت مدنی درمعنای خاص آن در باب اتلاف و سبیب بیان کرده است و از مواد 328 تا 335 قانون مدنی راتشکیل می دهد و حقوقدانان همانند فقها در مبانی اتلاف و تسبیب اختلاف نموده اند ونظریات متفاوتی ارائه کردند. ازسوی دیگر قانون مسئولیت مدنی که اولین قانون با عنوان مسئولیت مدنی می باشد و قاعده کلی را بیان می کند تقصیر را مبنا قرار داده است وسبب گردیده تا اختلافی دیگر در جمع قانون مدنی وقانون مسئولیت مدنی به وجود آید. ذیلاً طی چهار گفتار موارد مذکور را بررسی می کنیم.

مبنای حقوقی مسئولیت مدنی مربیان ورزشی

منظور از مبنای مسئولیّت مدنی، این است که به چه دلیل و وجه عقلایی، عامل فعل زیانبار باید زیان وارد شده به دیگری را جبران نماید، آیا خود زیاندیده، که زیان مستقیم به او وارد شده است، سزاوارتر به تحمل زیان از دیگری نیست؟ چرا دیگران مسئول جبران زیان وارده نباشند و فقط قانون عامل فعل زیانبار را مسئول جبران خسارت وارده برغیر، محسوب نموده است.

در حقوق ایران قانون خاصی در مورد مسئولیت مدنی مربیان ورزشی وجود ندارد و در این مورد براساس قواعد عمومی مسئولیت مدنی تعیین تکلیف می شود. قواعد عمومی در مورد مسئولیت مدنی در قانون مسئولیت مدنی مصوب 1339 بیان شده است اما مسئولیت مدنی در معنای خاص خود در قانون مدنی هم تحت عنوان اتلاف وتسبیب بحث شده است، که حقوق دانان اعتقاد بر آن دارند که مبانی ذکرشده در دو قانون متناوت است و از طرف دیگر در فقه شیعه حکم خاصی در مورد مسئولیت مربی شنا بیان شده که براساس اصل 167 قانون اساسی در موارد خاص باید براساس آن حکم داده شود.

برای اثبات مسئولیت مدنی اشخاص در هر موردی که ضرر و زیانی مادی یا معنوی بوجود آید، باید انجام اقدام یا خود داری از انجام عملی که به عهدۀ شخص بوده، خلاف اصول است و حتی در خصوص جرائم که اصل قانونی بودن جرم و مجازات مرعی است، باز تعیین مجازات برای عناوین است نه موارد. مانند جرائم ورزشی که قانونگذار با کاربرد کلمه حوادث همه موارد را در آن منظور می نماید و به عبارت دیگر موارد با عناوین تطبیق داده می شوند.

مسئولیت مدنی در ورزش نیز به همین نحو است. قانونگذار با تصویب قانون مسئولیت مدنی و بخصوص در مادۀ یک مشخص می نماید که هر گاه خسارتی وارد آید و در نتیجۀ عمد یا بی احتیاطی باشد مرتکب باید خسارت را جبران نماید و اصولاً هیچ ضرری نباید جبران نشده باقی بماند.

این قاعدۀ کلی در همه موارد که ضرر و زیانی بوجود آمده، قابل اعمال و تسری است و ورزش صدمه و یا خسارتی به شخص یا اموال وارد آید، باید با استناد به قانون مسئولیت مدنی مشخص شود این ضرر و زیان ناشی از اقدام چه شخصی یا اشخاصی بوده است؟ آیا اقدامی که منتج به ضرر و زیان شده خلاف قانون بوده و یا به دستور قانونگذار انجام گردیده است؟ و بالاخره در صورت خلاف قانون بودن، باید ثابت شود که علت و سبب وقوع ضرر، اقدام مرتکب بوده است.

این علت و سبب که گاهی عمدی و زمانی در نتیجۀ مسامحه است و منجر به ورود خسارت شده به اشکال مختلف در ورزش متجلی می شود مانند سستی در آموزش مهارتها، تسامح در بازدید وسایل ورزشی، بی توجهی در بازرسی و اطمینان در صحت اسباب و تجهیزات، بکارگیری ورزشکاران در شرایط جوی خطرناک و دهها مورد دیگر که در مباحث آتی از آنها صحبت خواهیم کرد.

مسئولیت مدنی مربیان ورزشی

جهت مشاهده نمونه های دیگر از ادبیات ، پیشینه تحقیق و مبانی نظری پایان نامه های حقوق کلیک کنید.

نمونه ای از فهرست منابع مسئولیت مدنی مربیان ورزشی

• آقایی نیا ح. 1369. حقوق ورزش ومسئولیت های قانون آن. چاپ دوم، تهران: انتشارات معین.
• آقایی نیا ح. 1389. حقوق ورزشی. چاپ دهم، تهران: انتشارات میزان.
• احسنی فروز م. 1391. حقوق ورزشی با نگرشی به ورزش تکواندو. چاپ اول، تهران: انتشارات دادگستر.
• انوری ک. 1382. فرهنگ بزرگ معاصر. جلد هفتم، چاپ دوم، تهران: انتشارات سخن.
• جعفری لنگرودی م-ج. 1389. وسیط در ترمیزلوژی حقوق، چاپ سوم، تهران: انتشارات گنج دانش.
• چلبی ا. 1386. دیباچه ای برحقوق ورزشی. چاپ دوم، تهران : انتشارات بامداد کتاب.
• حسینی نژاد ح- ق. 1389. مسئولیت مدنی. چاپ اول، تهران: انتشارات مجد.
• شکری ن. 1391. حقوق ورزشی بررسی نظام حاکم برحقوق ورزشی ایران. چاپ دوم، تهران، انتشارات جنگل.
• صدری ا. 1381. فرهنگ معاصرفارسی. چاپ دوم، تهران: انتشارات فرهنگ معاصر.
• صفای ح، رحیمی ح- ر. 1391. مسئولیت مدنی (الزامات خارج از قرارداد). چاپ سوم، تهران: انتشارات سمت.
• صفریان م. 1392. نقش تقصیر عمدی در مسئولیت مدنی. چاپ اول، تهران: انتشارات جنگل.
• قانون مسئولیت مدنی مصوب1339
• …
• …