شعر طنز و معروف ترین شاعران طنز پرداز عصر مشروطه

شعر طنز

شعر طنز و معروف­ترین شاعران طنزپرداز عصر مشروطه و تحلیل آن ها

3-1. بخش یکم: شعر طنز …………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-1-1. کلّیات شعر طنز و معروف ترین شاعران طنز پرداز عصر مشروطه …………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-1-2.تعریف طنز…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-1-3. نگاهی به جایگاه طنز در ادبیّات پیش از مشروطیّت…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2. بخش دوم: معروف­ترین شاعران طنز­پرداز عصر مشروطه…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-1. ایرج­میرزا…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-2. سیّد اشرف­الدّین قزوینی( نسیم شمال)…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-3. میرزاده­ عشقی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-4. عارف قزوینی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-5. میرزا علی اکبرخان دهخدا…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-6. ادیب­الممالک فراهانی …………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-7. ابوالقاسم لاهوتی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-8. ملک­الشّعرای بهار…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

3-2-9. فرّخی یزدی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

تحلیل گفتمان مسائل اساسی طنز در شعر معروف­ترین شاعران مشروطه……………………………………..

4-2-1. ایرج­میرزا…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-2. سیّد اشرف­الدّین حسینی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-3. میرزاده­ عشقی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-4. عارف قزوینی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-5. میرزا علی اکبرخان دهخدا…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-6. ادیب­الممالک فراهانی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-7. ابوالقاسم لاهوتی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-8. ملک­الشّعرای بهار…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-9. فرّخی یزدی…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

4-2-10. جدولِ برآيند گفتمان کلان حاکم بر شعر طنز در عصر مشروطه…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

منابع شعر طنز و معروف ترین شاعران طنز پرداز عصر مشروطه

شعر طنز و معروف­ترین شاعران طنزپرداز عصر مشروطه

 شعر طنز

  کلّیات

طنز و علی­الخصوص شعر طنز از لطایف و ظرایف خاصّی برخوردار است. طنز، هجو، هزل و… گرچه دارای افتراقاتی هستند، امّا وجه اشتراکی، همچون لبخند آن­ها را به هم پیوند زده­ است. شوخی و خنده­ای که غالباً نه از سرِ بی­مسئولیتی و بی­خود شدن از خود پدید می­آید، بلکه عملی برآمده از تفکّری عمیق در دورن است. طنز ساختار­شکنی است و نویسنده در پیِ آن است تا با ایجاد یک فضای مبتنی بر تناقضات، سخن خود را بر پیکره­ی عقل و روح مخاطب حکّاکی کند.

گرچه برخی ریشه­هایی قوی برای طنز مرسوم فعلی که صبغه­ای اجتماعی به خود گرفته ­است، در ادبیّات کلاسیک ایران قائل نیستند، امّا به هر تقدیر نمی­توان از لطافت­ها و زبردستی­های طنّازانه­ی بزرگان ادبی همچون حافظ، سعدی، مولانا و … چشم­پوشی کرد. به نظر می­رسد که محقّقان بیشتر به دنبال طنز اجتماعی در آثار ادبی قدیم ایران هستند و کمتر به لطافت­های بیانِ شیوایِ شعرای حکیم ایران در تعلیم و تعلّم توجّه نموده­اند.

سراج­الدّین قمری آملی (میان 550 تا 625 هجری) که نمونه­ای از طنزپردازان گمنام، امّا موفق قرن ششم و هفتم هجری قمری است در مثنوی «کارنامه»­ی خود، علل گرایشش به دایره­ی طنز را اینگونه توجیه­ می‌کند: معلوم است که آدمیزاد را از عالم غیب که آن‌را امر می­گویند و از عالم شهادت که آن را خَلق می‌گویند، آفریدند. یکی عالم روح است و دیگری عالم جسم. چنانکه شاعر اشارت کرده­است و گفته: «ترا از دو عالم بر آورده­اند».

هرچه در عالم جدّ است بیشتر از عالم نفسانی است و هر چه در عالم هزل است از نتایج جسم است و ابّهت مردم را از آن­که گاه­گاه طیران طبع بیشتر به سوی هزل باشد و بد نیست که گفته: «جد همه ساله خون مردم بخورد». و نیز به تجربه معلوم شد که مردم هزل را بیشتر خریداری می­کند که جدّ را، خاصه در این روزگار و اهتزاز و نشاطی که از هجو زایَد، بیشتر از آن است که از مدح خیزد. زیرا که اغلب مردم مستحقّ نکوهشند. چون مردم را هجو گویی «وضع الشیء فی موضعه» باشد و لذّت عبارت است از ادراک چیزی ملایم و موافق. پس چون هجوِ مردم گویی، حقّ به مستحقّ رسانیده­باشی و کسی که سامع بود چیزی موافق ادراک کرده باشد، لذّت خوشتر».  (فرجیان،1370، ص 799)

از همین‌رو در این بخش، سعی داریم تا نگاهی بر پیشینه­ی طنز در ادبیّات ایران داشته ­باشیم و تعریفی جامع از مبنا و مفهوم طنز ارایه دهیم و از این طریق، به موضوع طنز در عصر مشروطه  بپردازیم.

شعر طنز و معروف ترین شاعران طنز پرداز عصر مشروطه

جهت مشاهده نمونه های دیگر از ادبیات ، پیشینه تحقیق و مبانی نظری پایان نامه های علوم سیاسی کلیک کنید.

نمونه ای از فهرست منابع شعر طنز و معروف ترین شاعران طنز پرداز عصر مشروطه

1. آجوداني، ماشاءالله، (1381)، يا مرگ يا تجدّد، تهران، نشر اختران.
2. آدميت، فريدون (1340)، فکر آزادي و مقدّمه­ی نهضت مشروطيّت، تهران، انتشارات سخن.
3. آرين­پور، يحيي (1387)، از صبا تا نيما، تاريخ 150 ساله­ی ادب فارسي، تهران، انتشارات زوّار.
4. آفاري، ژانت (1385)، انقلاب مشروطه­ی ايران، ترجمه­ی رضا رضايي، نشر بيستون.
5. ادوارد، سعيد (1380)، نقش روشنفکر، ترجمه­ی حميد عضدانلو، تهران، نشر ني.
6. اديب­الممالک فراهاني (1355)، ديوان کامل، به تصحيح و حواشي وحيد دستگردي، تهران، شرق.
7.  (1380)، دیوان کامل، به کوشش مرتضی برزآبادی فراهانی، انتشارات فردوسی.
8. اردستاني، علي (1388)، ساختار و ماهيت روش­شناسي در علم سياست، نشر قومس.
9. ارنست، کاسيرر (1370)، فلسفه­ی روشنگري، ترجمه­ی يدالله موقن، تهران، انتشارات نيلوفر.
10. اشرف، احمد، (1359)، موانع تاريخي رشد سرمايه­داري در ايران دوره قاجار، تهران، پیام.
11. …
12. …